Każde zwierzę pod wpływem nasilającego się ciągłego stresu albo jego nagłej potężnej dawki może mieć problem z poradzeniem sobie z własnymi emocjami. To właśnie one nierzadko powodują zmianę zachowania pupila, którą naukowo nazywamy traumą.
Zwierzęta żyjące w grupach rodzinnych, jak np. psy, w przypadku traumy mają wsparcie reszty osobników i potrafią wykorzystać ich obecność do poprawiania sobie samopoczucia. Koty natomiast to indywidualności, którzy traumy nierzadko przyzywają w samotności. Dodatkowo zwierzęta te mają bardzo delikatną psychikę i są niezwykle wrażliwe na wszelkie zmiany.
Musimy zdawać sobie sprawę z tego, ze dla kota traumą mogą być przeżycia, które dla nas również są silnie stresujące, np. śmierć drugiego kota w domu lub wyprowadzka jednego z opiekunów. Zdarzają się również takie sytuacje, w przypadku których przez myśl by nam nie przyszło, że mogą sprawić ogromny dyskomfort naszemu kotu. Należą do nich m.in.:
- przeprowadzka do nowego domu;
- wprowadzenie się nowej osoby do domu;
- wprowadzenie się nowego kota (wychodzącego) na naszą ulicę;
- pojawienie się nowego zwierzęcia;
- remont, związane z nim zmiany i nowi ludzie (np. robotnicy).
Traumę u bardzo delikatnego kota mogą spowodować nawet tak prozaiczne sytuacje jak nagła zmiana żwirku w kuwecie (np. z drewnianego na syntetyczny) lub karmy. Właśnie dlatego każde zmiany, na które mamy wpływ, powinny być możliwie rozciągnięte w czasie. Może nie unikniemy stresu, ale znacznie go zredukujemy, dzięki czemu u zwierzęcia nie pojawi się wspomniana trauma.
Jak rozpoznać, że coś jest nie tak? Objawy silnego stresu są różne i mają odmiennie nasilenie, natomiast nigdy nie powinniśmy ich bagatelizować. Należą do nich m.in.:
- nagłe odmawianie jedzenia i chudnięcie;
- silna apatia, niechęć do zabawy;
- wylizywanie i wygryzanie łap oraz inne próby samookaleczenia, np. gryzienie końcówki ogona;
- wylizywanie sierści, najczęściej na brzuchu i w pachwinach, co powoduje tzw. łysienie psychogenne;
- problemy z sierścią – nadmierne wypadanie, przebarwianie, łupież;
- utrata chęci do utrzymywania higieny ciała;
- problemy z wypróżnianiem się – wstrzymywanie moczu, zaparcia;
- wypróżnianie się poza kuwetą;
- nagłe zamiany zachowań, np. agresja lub pojawienie się lęków;
- wymioty, biegunka i wysoka lub obniżona temperatura ciała – objawy typowe dla stanów zapalnych i zatruć.
Niektóre z objawów mogą stanowić bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub nawet życia kota, dlatego w przypadku tego typu problemów podstawą będzie udanie się do lekarza weterynarii specjalizującego się w fizjologii tych zwierząt. Weterynarz powinien wykonać kompleksowe badanie krwi oraz na miejscu pobrać mocz pupila do badań. Po wdrożeniu odpowiedniego leczenia opiekun powinien od razu wybrać się do dobrego kociego behawiorysty.
