Ragdolle to łagodne olbrzymy. Są bardzo cierpliwe, świetnie nadają się zarówno dla seniorów, jak i rodzin z dziećmi. Nie niszczą i nie wspinają się na meble.
Czy to rasa idealna?
Ragdoll to w dosłownym tłumaczeniu szmaciana lalka”. Nazwa rasy wzięło się stąd, że kot ten brany na ręce przez właściciela rozluźnia wszystkie mięśnie i wiotczeje. Naukowcom do
dziś nie udało się ustalić przyczyn tego zachowania.
Pionierką hodowli ras ragdolli jest Amerykanka Ann Baker.
Rasa powstała w latach 60. XX wieku jako krzyżówko kotów burmańskich, birmańskich i perskich. Hodowczyni zastrzegła nazwę ragdoll w amerykańskim urzędzie patentowym i rozpoczęła kampanie reklamową. Z biegiem czasu wymyślała coraz bardziej niestworzone historie na temat pochodzenia rasy hodowcy zaczęli odchodzić do innych klubów. Swoje koty hodowali pod nazwą „ragamuffin” do czasu wygaśnięcia praw do zastrzeżone 2005 roku
Kocięta ragdoll po urodzeniu są całkowicie białe i dopiero po około 10 dniach na ich ciele pojawiają się kolorowe znaczenia. Ostateczne umaszczenie osiągają dopiero w wieku 2-3 lat. Koty tej rasy osiągają pełną dojrzałość dopiero w wieku 3-4 lat.
Ragdolle to koty bardzo pogodne, kochające ludzi, nieco flegmatyczne. Mają bardzo pozytywne nastawienie do świata. Lubią towarzystwo swoich opiekunów, łatwo akceptują inne zwierzęta. Są ciekawskie i chętnie towarzyszą w codziennych czynnościach, ale pozostają przy tym ciche i nienachalne. Często chodzą za właścicielem jak pies. Uwielbiają się przytulać i wskakują na kolana przy każdej okazji. Z łatwością można je nauczyć podstawowych sztuczek, takich jak np. aportowanie. Doskonale nadają się na towarzyszy dziecięcych zabaw. Są wyjątkowo cierpliwe. Mają cichy i delikatny głos. Zazwyczaj nie wspinają się zbyt wysoko na meble.
Jako rasa stosunkowo młoda ma dość małą pulę genetyczną, a zatem jej przedstawiciele są bardziej narażeni na niektóre choroby. Przede wszystkim doskwierają im problemy z układem moczowym, choroby przyzębia i schorzenia stawów. W rasie zdarza się również kardiomiopatia przerostowa, na szczęście można już wykonać test genetyczny wykrywający tę chorobę. Pomimo tych problemów rasa jest długowieczna.
Koty te wymagają dobrej jakości pokarmu. Najlepiej sprawdza się karma mokra lub BARF. Trzeba jednak uważać z porcjami, gdyż ragdolle mają tendencję do tycia.
Ich gruby włos nie filcuje się, gdyż posiadają bardzo niewielką ilość podszerstka. Wystarczy systematyczne szczotkowanie, zwłaszcza dłuższej sierści wokół szyi oraz na nogach przy pachwinach.
Wzorzec rasy
- Wielkość: duże koty o masywnym korpusie.
- Głowa: średniej wielkości, w kształcie szerokiego trójkąta.
- Uszy: szerokie u nasady, tępo zakończone.
- Oczy: owalne, dość szeroko osadzone, zawsze niebieskie.
- Łapy: średniej długości, tylne dłuższe od przednich.
- Sierść: kot półdługowłosy, włos aksamitny i gęsty, przylega do ciała.
- Maść: dopuszczalne umaszczenia różnią się w poszczególnych klubach. Zawsze są to odmiany barwne typu point (czyli ciemniejsza maska, uszy, nogi i ogon), point bicolour (z białą odwróconą literą V na pyszczku) oraz charakterystyczne tylko dla tej rasy point mitted (biały podbródek, biała kreska na pyszczku, białe skarpetki). Najpopularniejsze są oznaki ciemnobrązowe i niebieskie, ale także czekoladowe czy liliowe.
